Blogs

Zijn wij met zijn allen dit systeem geworden? Het verhaal van Stella. Over re-integratieleed en herbeoordelingsgekte, eigenrisicodragerschap, over re-integreren zonder enige steun of vriendelijkheid te ervaren, een 'scorende' casemanager en een machteloze verzekeringsarts.

Nemen we de klachten van longcovidpatiënten wel serieus genoeg? En ja, er zijn de onvermijdelijke werk- en uitkeringsproblemen. Ik hoor al zeggen, daar heeft iedereen toch last van als-ie ziek wordt? Niks bijzonders.

Weer zo’n voorbeeld waarin de overheid het burgers nodeloos moeilijk maakt om de juiste informatie los te peuteren: waarom krijgt de ‘klant’ van UWV de medische rapportage niet?

Voor wie zich wil verdiepen in de door verzekeringsartsen bij ME/CVS gehanteerde - en onderling onverenigbare - argumentatielijnen [doorklikken voor betere PDF versie]

IJzersterk beeld: dat bed. De pers: ‘wat zijn dat voor mensen bij UWV, dat ze dit laten gebeuren’ en ‘waar is toch die menselijke maat?’ Er is hier echter iets heel anders aan de hand dan het ontbreken van de menselijke maat. De pijnlijk structureel problematische beoordeling van mensen met ME CVS.

Herbeoordelingen na 5 jaar in de WIA zijn zinloos. De uitstroom is vrijwel nihil. Ook wordt het tijd het onderscheid blijvend (IVA) en nog niet blijvend (WGA) volledig arbeidsongeschikt naar de prullenbak te verwijzen. Afschaffen dus. Verzekeringsartsen zijn geen waarzeggers.

De kamerbrief van Koolmees over de toekomst van de sociaal medische beoordeling: ‘UWV, NVVG en SZW hebben nieuwe afspraken gemaakt over de groeiende vraag naar beoordelingen'. Gaat SZW zelf ook nog iets substantieels doen aan de complexiteit van de arbeidsongeschiktheidswetgeving?

Bij de invoering van de Wajong2015 is bedacht dat er toegang tot de uitkering zou moeten komen voor diegenen die het alsmaar niet lukt om een plekje te vinden op de inclusieve arbeidsmarkt. Hiervoor is een speciaal wetsartikel opgesteld. Hoe zit dat?

Met de deur in huis: Sociale Zaken heeft boter op het hoofd. In de discussie over het capaciteitsprobleem bij verzekeringsartsen de hand ook in eigen boezem steken? Daar is bar weinig van te merken. Neem een wetstaketsel waar de uitvoering stevig van baalt: de Eerstejaars Ziektewetbeoordeling (EZWb)

Lageropgeleiden leven gemiddeld 6 jaar korter dan hogeropgeleiden en krijgen 15 jaar eerder serieuze gezondheidsproblemen. Verbindt het ministerie van Sociale Zaken daar eindelijk eens consequenties aan? Hallo daar?

Over de verzekeringsarts van toen en van nu: hoeveel zaken kon en kan die eigenlijk afhandelen? Dat is een relevante vraag, niet in het minst omdat er een nijpend capaciteitstekort is, dat nog verder zal oplopen als er niet stevig wordt ingegrepen.

‘Inloggen, uitloggen, naar de wc gaan, alles wordt gecontroleerd.’ ‘Valt mijn internet uit, dan krijg ik geen loon.’ Bizarre arbeidscontracten waar callcenters hun thuiswerkende medewerkers aan onderwerpen: waarom hoor je nou nooit eens een bedrijfsarts of verzekeringsarts over dit soort toestanden?

Ook die tuchtzaak gelezen over de door de rechtbank ingeschakelde niet-praktiserende orthopeed? Hij had zijn registratie niet meer op orde. Daar sta je als patiënt toch zuur te kijken bij de uitkomst: niet BIG-geregistreerd, dus klacht niet-ontvankelijk. Kiekeboe!

‘It's extraordinary how many people have a postviral syndrome that's very strikingly similar to ME/CFS’, aldus de onvermijdelijke Anthony Fauci in een interview voor Medscape. Je struikelt in de media over verhalen van coronapatiënten die alsmaar klachten blijven houden.

De arbeidsdeskundige onder het afgeleid beroepsgeheim? Dat kan toch helemaal niet! Maar waarom eigenlijk niet?

Er zit een gemene adder onder het gras in de nieuwe aangekondigde publieke arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zzp'ers.

Van de bijna een miljoen zzp’ers loopt driekwart onverzekerd rond. Ze vinden een arbeidsongeschiktheidsverzekering (AOV) niet nodig of te duur. In het pensioenakkoord is een verplichte AOV voor zzp’ers aangekondigd. Hamvraag is de uitvoering: wordt het privaat of publiek?

In haar voorzitterscolumn beschrijft Elise Buiting Lotte, die al twee jaar niet naar school gaat, omdat ze zich daarvoor te ziek voelt. Het is onduidelijk wat er precies met Lotte aan de hand is. De kinderarts noemt het SOLK.

Opletten mensen! Ze doen het wéér! Zijn jullie murw? Het is namelijk akelig stil rond het deze zomer sneaky ten tonele gevoerde nieuwe wetsontwerp ter bestrijding van zorgfraude. Is daarvoor alles geoorloofd? De zoveelste poging is gaande om het medisch beroepsgeheim te kapen.

Amsterdam is na 26 jaar voor de tweede keer gastheer van de Internationale Aidsconferentie. Wat is er machtig veel veranderd sinds die eerste keer. Toen was de ziekte een doodvonnis, nu niet meer. Door mijn leven lopen hiv en aids als een rode draad. Oude pijn komt weer boven. Hoop gloort.

Het is voor (ex-)kankerpatiënten lastig om op een goede manier te re-integreren in het arbeidsproces. Ook zitten we nog steeds met regelgeving die over kankerpatiënten met een (relatief) slechte prognose heen walst. Dat is killing.

Lukt het de Gezondheidsraad om de geloofsstrijd over ME/CVS – met een poldersausje – te neutraliseren? Het langverwachte advies is er! Of maakt de verwachtingsvolle stilte van de afgelopen maanden plaats voor nieuw gekissebis? Is dit hét document waar we in harmonie mee verder kunnen?

‘Ziek zijn blijkt toch lucratiever. Als ik daar niet in meega, kan ik een forse dosis verzet verwachten’

Baad het niet maar schaadt het wel? De 'gerenommeerde’ PACE-trial, op basis waarvan CGT (cognitieve gedragstherapie) en GET (graded exercise therapy) als behandeling van eerste en tweede keus voor de aandoening worden gepropageerd, zou voor geen sikkepit deugen.

Het hoge woord moet eruit. Over het elektronisch patiëntendossier van mijn ziekenhuis: het is niks en wordt waarschijnlijk ook niks. Tenminste, als ze zo doorgaan. Mijn ziekenhuis is het VUmc te Amsterdam.

In stilte wordt veel pijn geleden. Ook door His Royal Badness Prince: zwaar verslaafd aan de fentanyl vanwege heftige pijnen in de heup. Naar verluidt door jarenlang op te hoge hakken te lopen om zijn geringe lengte te camoufleren. In de VS heerst een ongekende opioïdenepidemie.

Loop een uurtje hard voor het avondeten. Het is tegen zessen. Op de terugweg komt mijn geliefde mij tegemoet met de auto. Heel vreemd, want het regent niet. ‘Kom gauw mee, je vader is niet goed geworden, ik weet niet wat ik moet doen.’ Thuis tref ik mijn vader onderuitgezakt in zijn stoel.

Het moet niet veel gekker worden. Ik las in het Financieel Dagblad dat je tegenwoordig een cursus ‘verlieskunde’ kunt volgen. Jawel, om te leren rouwen om het verlies van je baan. Boos, gefrustreerd, verbitterd, opstandig en teleurgesteld: gooi het eruit! {mijn laatste NVVG_voorzitterscolumn]

Ik word er een beetje ziek van. Voortdurend krijg je te horen: werken is goed voor je gezondheid! Ben je ziek? Werk draagt bij aan je herstel. Niet werken maakt ziek. Als het maar even kan, moet iedereen aan het werk. We zullen & moeten allemaal in diezelfde mal. Zonder betaald werk tel je niet mee.

Om de 10 jaar horen we hetzelfde liedje: ‘te veel mensen krijgen een arbeidsongeschiktheidsuitkering’. Nou daar weten ze in Den Haag wel raad op. Vaste reflex: we doen een herkeuringsoperatie! Meestal worden 50plussers dan met rust gelaten, maar nu zijn zelfs oudere Wajongers de klos. Wat een lef !

Zijn wij, verzekeringsartsen, van de fraudebestrijding? Nee ! Zijn wij van de goede besteding en toebedeling van collectieve middelen? Ja!

In een vorig leven heb ik me als patiënt flink druk gemaakt over de ontslagbrief van de specialist aan de huisarts. Waarom kan ik die niet gewoon toegezonden krijgen?

Spraakverwarring heerst in verzuim- en re-integratieland. Bijna niemand weet precies wat er verteld, genoteerd, geregistreerd en geadviseerd moet en mag worden zonder de privacy te schenden. We hebben het intussen ook wel heel ingewikkeld gemaakt. Is er een way-out?

Tenzij het echt niet anders kan omdat het zo zichtbaar is dat je wel moet: laat je op de arbeidsmarkt niet in de kaart kijken en houd je medische sores voor je! Dat is een kleine prijs voor wat minder begrip en erkenning: ‘you can’t have your cake and eat it’.

Zorgenkind van ons sociaal zekerheidsstelsel is de Wajong, de uitkering voor arbeidsongeschikte jongeren. Waren we daar maar nooit aan begonnen. De teller staat op 240.000 uitkeringen. Jaarlijks komen er zo’n 17.000 bij en het eind is niet in zicht. Dat is 1 op de 12 jongeren. Hoewel: jongeren?

In Nederland is ‘scheiding van behandeling en controle’ al meer dan een eeuw een onwrikbaar uitgangspunt. Die scheiding heeft ons een professionele verzekeringsgeneeskundige beoordeling opgeleverd. Groot nadeel: behandelaars bemoeien zich nauwelijks met de wisselwerking tussen ziekte en werk.

De arbeidsdeelname van 60- tot 65-jarigen neemt toe, ondanks de verslechterde arbeidsmarkt. Laat u zich niets wijsmaken. Er is nog altijd veel leed dat door de krochten van de sociale onzekerheid sijpelt. Oordeel zelf over drie 60-plussers die hun werk verloren en zich uitgerangeerd voelen.

Kunnen die bedrijfsartsen en verzekeringsartsen niet samen in 1 beroepsvereniging kruipen? Natuurlijk kan dat en heeft dat ook grote voordelen. Maar het ontbreekt aan wil en moed. Al jarenlang.