Artikelen

Claimbeoordeling en bestaanszekerheid: waarop hebben verzekeringsartsen invloed? De uitvoering van de arbeidsongeschiktheidsverzekering beleeft een spannende tijd. Wat staat verzekeringsartsen te doen?

Hoe staat het met de inschakeling van verzekeringsartsen in de bestuursrechtspraak? En – niet onbelangrijk – hoe is het daarbij gesteld met de rechtspositie van de burger? Helpt de rechter een handje of toch niet zo?

Vragen die je aan de verzekeringsarts kunt en mag stellen, zeker als je het gevoel krijgt dat je verhaal niet goed overkomt of dat je niet gehoord wordt. Je kunt de vragen stellen die op jouw situatie van toepassing zijn. Dit is de tweede versie - 2024 - van deze set vragen.

Een pleidooi voor het verkrijgen van meer inzicht in de visie van deskundigen op de onderwerpen waarover zij adviseren aan bestuursorganen en bestuursrechters. Met als voorbeeld uitgelicht: deskundigenadvisering in de WIA bij ME/CVS.

Het duurzaamheidscriterium is met goed fatsoen niet goed uitvoerbaar. Daar zijn twee heel belangrijke inhoudelijke redenen voor, die op zich al voldoende zijn om acuut met deze beoordelingen te stoppen. Verzekeringsartsen worstelen er nu al 15 jaar mee en is er geen enkele oplossing in zicht.

Een hopeloos stuk ‘sociale’ wetgeving, artikel 29a van de Ziektewet: is de ongeschiktheid voor het werk het gevolg – of juist niet – van de zwangerschap of de bevalling? Bij iedere nieuwe lichting verzekeringsartsen passeren onveranderd dezelfde discussies de revue. Bij het vuilnis graag !

Op 19 maart 2018 bracht de Gezondheidsraad zijn langverwachte advies over ME/CVS uit. Daarna brak vrijwel meteen een waar pandemonium los van voor- en vooral tegenstanders. Enkele observaties én een poging om enige orde in de chaos te scheppen. Fasten your seatbelts...

CVS/ME is een ziekte die hevig debat oproept. Over de diagnostische criteria, maar vooral over de behandeling met gedragstherapie. Dat het niet louter een psychologische aandoening is, daarover groeit eenstemmigheid.

'Niemand gaat medicijnen studeren met het idee: ik word verzekeringsarts. Toch is het een belangrijk vak, waarin je verreikende besluiten neemt over de arbeidstoekomst van mensen.'

INTERVIEW NTVG Waarom is het beroepsgeheim ook in het Facebook en WhatsApp-tijdperk van essentiële waarde? Op een donkere novemberavond vroegen we dat aan Aart Hendriks, jurist, Aartjan Beekman, psychiater, en Jim Faas, jurist en verzekeringsarts.

Mediprudentie is een vorm van verzekeringsgeneeskundige casuïstiek. Het gaat daarbij om het ontwikkelen van consensus binnen de beroepsgroep van verzekeringsartsen over wat in een bepaald geval een juiste benadering of beoordeling is. Pleidooi voor openbaarheid van de Mediprudentie-database.

'Iedereen in Nederland mankeert wel wat volgens de huidige definities van ziekte en gezondheid', signaleert Jim Faas, voorzitter van de Nederlandse Vereniging voor Verzekeringsgeneeskunde (NVVG). Dat is onhoudbaar, waarschuwt hij. 'We lopen echt vast.'

'...we kunnen ook helemaal afstand van het begrip 'ziekte' nemen en op zoek gaan naar nieuwe – bij de toekomst passende – uitkeringsvormen.' Zo denkt Faas bijvoorbeeld aan een vorm van basisinkomen bij ouderen die langdurig werkloos zijn. 'Zou dat niet eerlijker en eenvoudiger zijn?'

De beoordeling van patiënten met kanker is lastig. Complicerende factoren: vermoeidheid, psychische belasting, wisselende belastbaarheid en situaties van ‘geen benutbare mogelijkheden’, waarbij cliënten niet aan alle voorwaarden voldoen. Casuïstische bespreking van relevante thema’s.

Bij migraine is er vaak onduidelijkheid over frequentie en duur van de aanvallen. Dit maakt een realistische inschatting van het verzuim en de beoordeling van de belastbaarheid moeilijk. Dit vereist inzicht in oorzaken en verloop in het algemeen en bij de individuele patient in het bijzonder.

Inmiddels een jaar voorzitter wil hij de NVVG ‘meer smoel geven’. Maar ook de samenwerking met de bedrijfsartsen verbeteren. En hij kan zich opwinden over verkeerd overheidsbeleid. In gesprek met Jim Faas.

Een al jaren de gemoederen bezighoudende discussie: ‘Psychische klachten na de bevalling: causaal verband of niet?’ Het belang voor cliënten en werkgevers van het antwoord op deze vraag is gelegen in het al dan niet verstrekken van compensatie – in de vorm van ziekengeld door UWV.

In een Mediprudentiecasus wordt -zoveel mogelijk evidence-based- commentaar gegeven op een specifiek aspect van de verzekeringsgeneeskundige beoordeling. Het kan gaan om sociaal-medische kennis, gezondheidskundige en statistisch epidemiologische vragen of juridische vragen en ethische dilemma’s.

Mevrouw Faber heeft een volledige WAO-uitkering. De uitkeringsafdeling ontvangt een anonieme brief, ondertekend door de buurt. In de brief staat dat zij ten onrechte een uitkering ontvangt. Volgens de buurt kan ze van alles: autorijden, fietsen, tv-kijken, lezen, enzovoort. De buurt verwacht actie!

Mag een verzekeringsarts naar de prognose vragen? En mag een behandelend arts gegevens verstrekken over de prognose? Hierover bestaat veel verwarring. En hoe moet de verzekeringsarts uitspaken doen over de duurzaamheid in het kader van de WIA als hij zonder deze informatie over de prognose zit?

De beoordeling van toegenomen arbeidsongeschiktheid door 'dezelfde oorzaak' heet in de verzekeringsgeneeskundige praktijk een 'Amber' beoordeling. Die levert veel discussie op. Eigenlijk is 't een makkie: wie geen causaal verband aanneemt heeft de bewijslast. En bij twijfel geldt: causaal verband!

Wie moet er opdraaien voor de kosten van ziekteverzuim door de gevolgen van allerlei cosmetische operaties: werkgever of werknemer zelf?

Een opmerkelijke uitspraak van de kantonrechter in Sittard–Geleen leidde tot heftige krantenkoppen: ‘Werknemer wordt verplicht medicijnen te slikken’ ‘Werknemer moet medicijn gebruiken’. Zou het hier echt gaan om een werknemer die verplicht wordt dat te doen? Dat zou een precedent zijn.

Bij arbeidsverzuim hebben de verschillende artsen rond de patiënt complementaire taken en bevoegdheden. Bij gegevensuitwisseling en overleg moeten zij daarvan goed op de hoogte zijn. Dan ontstaan er geen conflicten waarvan de patiënt de dupe is.